Om toch nóg maar een keer weer de laatste Phantoms van 302 Hikotai te zien vliegen, nadat ik ze op een trip eind vorig jaar met 4Aviation ook al had gezien in de week voor- en tijdens het publiek afscheid op de airshow, bedachten een maat en ik om in de voorjaarsvakantie naar Japan te gaan. Op zaterdag 16 februari j.l. kwamen we vanuit Seoel ’s morgens aan op Narita. Het originele plan was om dan in het weekend omhoog te rijden naar Misawa en halverwege de week naar Hyakuri. Echter, we proberen altijd rekening te houden met de zon en daarom waren we genoodzaakt de boel om te draaien en dus zoveel mogelijk kans te houden op opnames mét zon. Daardoor konden we zaterdagmiddag nog een paar uur kijken bij Atsugi en zondag de hele dag. De platformen stonden afgeladen vol met Orions, Herculessen en P1’s, maar er gebeurde erg weinig. Slechts 1 vliegende USN Seahawk, een vertrekkende USN C-130 op zaterdag plus wat geparkeerde kisten die buiten het hek gefotografeerd konden worden werden ons deel. Gauw vergeten dus en op naar Hyakuri.

Daar maandagmorgen om 06:45 uur al bij het hek naar de torens te zijn aangekomen, bleek dat er al meerdere Japanners voor ons stonden te wachten. Best vreemd, zo vroeg op een gewone maandag dachten we. Het weer was in elk geval perfekt en we waren nieuwschierig wat de Japanners op de been bracht. Om stipt half acht ging het hek los en konden we een plekje zoeken.

Al gauw werden de platformen volgestouwd met Phantoms van de 3 SQN’s. Nou hoopte ik (na altijd het vlieggebeuren op de 21L/R te hebben gezien) op eens een keertje een 03L/R dag. Ik werd beloond! Nét weer ff anders wat mij betreft en vooral de landingen op runway 03 later op de dag zijn m.i. veel mooier. Dat werd het ook! Maar goed, eerst viel op dat al vroeg de zwarte en witte Phantom in een V werden opgesteld op het platform. Daarna kwam al het personeel van 302 Hikotai ervoor staan en werden er vanaf een hoogwerker foto’s gemaakt. Een laatste groepsfoto wellicht? Aha, dus er leek wel iets bijzonders te gebeuren. Vandaar al die Japanners. Ik denk zo rond het veld sowieso meer dan 100. Ook heb ik nergens anders westerlingen gezien, dus een beetje speciaal werd het gevoelsmatig wel. Enfin, de operatiën gingen zoals we gewend zijn en na de middag zijn we verkast naar de andere kant op het weggetje/crashgate met uitzicht op de kop van de 03. Daar was het al zo druk, dat we even vreesden voor onze kansen. Gelukkig zijn Japanners erg beleefd en sportief en kregen we mooie plekjes vooraan tussen ze aangeboden. Het licht werd steeds mooier en mooier. Een aantal Phantoms landde op de 03R, maar de meesten op de 03L. We kregen van een engels sprekende Japanse jongedame (ze was de eerste 8 jaar van haar leven in de USA opgegroeid) eindelijk eens wat meer details door over wat er stond te gebeuren. Normaal gesproken valt het niet mee. Bijna niemand spreekt engels en mijn Japans is niet best. Zo hoorden we dat de 2 gekleurde F-4EJ’s er ’s middags uit zouden gaan rond 15u. Uiteindelijk gebeurde dat ook en na een (we denken) fotovlucht kwamen ze een uur later zo rond 16:15u weer terug samen met een T-4 die meeging. Met superlicht heb ik de camera op volle toeren laten ratelen, om maar geen beeldje te missen. Dat goldt ook wel een beetje voor alle andere Phantoms. Wát een perfekt licht en sfeer zeg! Zo blij mee! Wij dachten toen dat we daadwerkelijk dé laatste vliegdag van 302 hadden meegemaakt. Speciaal! Een dag later bleek alwel dat dat toch niet helemaal waar was.

Rond de middag dan maar zonder verder vlieggebeuren Hyakuri verlaten en enigszins ongerust op pad naar Misawa. Er zou sneeuw in de bergen liggen en de Japanners raadden ons aan om niet te gaan met onze huurauto voorzien van zomerbanden. “Vaak be’j te bange” zeggen we hier in Drenthe, dus gewoon gaan. Het werd inderdaad wel een linke rit, maar we hadden het gehaald.

Donderdag was een stralende dag maar begon, zoals gevreest, erg tam. Slechts een T-4 of 4 tot een uur of 11. Ook geen F-16’s… Het zou toch niet! Ineens kwamen er een paar F-35’s aanrijden. Gelukkig, die deden het wel. Het waren mijn eersten van de JASDF, dus best blij. Temeer daar er zo’n 20 cm sneeuw op Misawa lag. Best leuk! Wij kozen voor meer millimeters vanaf het dakterras om vooral ook de sneeuw op de plaatjes te krijgen. De T-4 van het Special F-35 FS ging er ook uit. Dat was ook al een wens. Geen idee namelijk hoelang dat standhoudt voordat ze omgedoopt worden tot 302 TFS. Misschien blijft die eenheid ook wel, maar goed. Time will tell. Wat mij opviel is dat de F-35’s niet de traditionele startprocedure hanteren, maar gewoon direkt gassen en weg. Blijkbaar hadden de Amerikanen nachtvliegen, want die begonnen ’s middags pas met vliegen. Ondanks dat 13 FS op oefening was naar Guam, vlogen er genoeg Vipers. Al met al een hele fraaie drukke middag.

Rond de middag zou het weer inkakken en aldus geschiedde. Wij vonden het ook wel welletjes en na wat souveniers te hebben gekocht bij het museumwinkeltje zijn we maar terug gereden naar ons laatste hotel van de trip; Toyoko Inn Narita. Al met al vonden we dat we mazzel hadden dat we onze planning door het weer om moesten gooien. Anders hadden we wel F-2’s maar geen F-4en deze trip… En nog eens minder zon ook. Geluk bij een ongeluk.

Aangezien ik geen tailspotter ben maar alleen fotografeer zijn de bijgevoegde nummertjes alleen de gefotografeerde kisten die we tegenkwamen deze trip. Er was uiteraard meer. Ik moet maar gauw weer eens heen. Wij zeiden steevast tegen Japanners die ons vroegen waarom we daar waren: “Simple. Japan is heaven”. En dat is het.